Przez odfrankowienie kredytu należy rozumieć jego zmianę na kredyt złotowy z pozostawieniem korzystnego oprocentowania LIBOR oraz z odzyskaniem od banku zwrotu kwot nadpłaconych z uwagi na obowiązujące w umowie tzw. abuzywne klauzule umowne. Innym z roszczeń kredytobiorców jest unieważnienie całej umowy, informację na ten temat znajdziesz tutaj

Przez odfrankowienie kredytu należy rozumieć jego zmianę na kredyt złotowy z pozostawieniem korzystnego oprocentowania LIBOR oraz z odzyskaniem od banku zwrotu kwot nadpłaconych z uwagi na obowiązujące w umowie tzw. abuzywne klauzule umowne. Innym z roszczeń kredytobiorców jest unieważnienie całej umowy, informację na ten temat znajdziesz tutaj: http://ledwon-kancelaria.pl/blog/2018/05/14/uniewaznienie-kredytu-frankowego/

Abuzywne klauzule umowne to zawarte w umowie postanowienia które kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. W zdecydowanej większości przypadków za takie postanowienia uznaje się te dotyczące sposobu przeliczenia świadczeń stron z waluty polskiej na franki szwajcarskie i odwrotnie.

W przypadku umów indeksowanych kursem CHF to przeliczenie następowało dwukrotnie tj. najpierw poprzez przeliczenie wypłaconej kredytobiorcy w walucie polskiej kwoty kredytu na saldo zadłużenia we franku szwajcarskim (I przeliczenie), a następnie poprzez przeliczenie płaconych przez kredytobiorców rat z franka szwajcarskiego na walutę polską, wysokość rat była bowiem wyrażana w CHF pomimo, że faktycznie kredytobiorcy wpłacali PLN ( II przeliczenie). Kurs który był stosowany do przeliczeń był ujmowany w tabelach kursowych banku i nie był to kurs dla kredytobiorcy w jakikolwiek sposób weryfikowalny. Przede wszystkim nie był to kurs średni NBP.

Wobec powyższego na podstawie postanowień umownych bank miał możliwość nieograniczonego ustalania wysokości świadczenia kredytobiorcy. Jak wskazał Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 9 maja 2019 r., sygn. akt I CSK 242/18 „Sąd Najwyższy podziela pogląd Sądu Apelacyjnego, zgodnie z którym zarówno postanowienia regulaminu określające zasady ustalania przeliczenia na CHF przy wypłacie kredytu, jak i przy spłacie jego poszczególnych rat, miały charakter niedozwolonych postanowień umownych. Postanowienia podobne do stosowanych przez Bank były już wielokrotnie przedmiotem badania sądów powszechnych, a także Sądu Najwyższego (zob. np. wyr. z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016, Nr 11, poz. 34; wyr. z 4 kwietnia 2019 r. Orzeczenie zostało wydane w sprawie przeciwko Getin Noble Bank S.A. Tym samym frankowicze mają aktualnie mocne oparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego.

Poza powyższymi w umowach kredytów frankowych są oczywiście inne postanowienia które rodzą po stronie kredytobiorców roszczenia, w tym „ubezpieczenie niskiego wkładu własnego” „możliwość dowolnego ustania oprocentowania” etc., nie mniej ich występowanie nie jest tak powszechne jak postanowień dotyczących indeksacji kredytu.

Skutkiem uznania danej klauzuli za abuzywną jest jej usunięcie z umowy. Banki nie chcą dobrowolnie usuwać tych postanowień z umów licząc (póki co słusznie), iż tylko niewielki procent kredytobiorców pójdzie ze sprawą do Sądu. Natomiast Ci frankowicze którzy pójdą do Sądu mogą domagać się bądź odfrankowienia umowy bądź nawet jej unieważnienia. Skutkiem odfrankowienia jest uzyskanie od banku zwrotu nadpłaconych rat ( często sumy w okolicach 50 – 100 tys. zł.) a z drugiej strony mniejsze raty na przyszłość, poprzez wyeliminowanie mechanizmu indeksacji i pozostawienie niskiego oprocentowania LIBOR. Oprocentowanie LIBOR jest o tyle korzystne, że banki zwyczajowo przy kredytach złotowych udzielają oprocentowania WIBOR które jest znacznie wyższe. Jeżeli zatem zgodnie z naszą umową Bank ustalał kurs w swojej tabeli kursowej tym samym zasadnym wydaje się wstąpienie na drogę sądową w celu odfrankowienia bądź unieważnienia umowy ,tym bardziej, że banki nie będą dobrowolnie usuwać klauzul abuzywnych, a na pewno nie będą zwracać kredytobiorcą dokonanych nadpłat kredytu co jednoznacznie potwierdził Prezes Związku Banków Polskich w swoim wystąpieniu po opublikowaniu wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 3 października 2019 r., w sprawie C – 260/18.

Artykuł sporządzony przez radcę prawnego Grzegorza Ledwoń specjalizującego się w sprawach bankowych, ubezpieczeniowych i pożyczkowych.

http://ledwon-kancelaria.pl